De Boerenoorlogen (Afrikaans: Vryheidsoorloë) waren twee oorlogen die in Zuid-Afrika uitgevochten werden tussen de Boeren en de Britten tussen 1880 en 1902.
Deze Boeren of Afrikaners waren afstammelingen van voornamelijk Nederlandse kolonisten, die als pioniers (Voortrekkers) naar de binnenlanden van Zuid-Afrika trokken en daar onder meer Oranje Vrijstaat en de Zuid-Afrikaanse Republiek (Transvaal) stichtten om vrij te zijn van de Engelsen, tot er goud en diamanten gevonden werden.
De Eerste Boerenoorlog (1880 - 1881), ook bekend als de Eerste Vrijheidsoorlog, was een oorlog tussen de Nederlandstalige Boeren van de Zuid-Afrikaansche Republiek (Transvaal) enerzijds, en het Britse Rijk anderzijds.
Het conflict gold als een onafhankelijkheidsoorlog voor Transvaal nadat het in 1877 door het Verenigd Koninkrijk werd geannexeerd. De eenvoudige overwinning van de Boeren verzekerde de onafhankelijkheid van Transvaal tot de veel grotere Tweede Boerenoorlog van 1899 tot 1902.
De Tweede Boerenoorlog (ook bekend als de Tweede Vrijheidsoorlog, Zuid-Afrikaanse Oorlog of Anglo-Boerenoorlog) was een oorlog tussen de Nederlandstalige Boeren van de Zuid-Afrikaansche Republiek (Transvaal) en de Oranje Vrijstaat enerzijds, en het Britse Rijk anderzijds.
De oorlog was het gevolg van jarenlange spanningen tussen de Boeren en de Britten. Hoewel het begon met conventionele oorlogvoering stapten de Boeren na de verovering van hun hoofdsteden over op guerrillatactieken, waarna de Britten terugsloegen met de tactiek van de verschroeide aarde en één van de eerste grootschalige gebruiken van concentratiekampen, waardoor er aan de zijde van de Boeren veel burgerslachtoffers zijn gevallen.
De oorlog resulteerde in een pyrrusoverwinning voor het Verenigd Koninkrijk en luidde het einde in van de onafhankelijke Boerenrepublieken.